‹ Back

 

του Μιχάλη Σερασκέρη *

 

Είναι γεγονός ότι όπως τα περισσότερα Συστήματα Υγείας των ανεπτυγμένων χωρών, έτσι και το ελληνικό μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «ακριβό». Ο χαρακτηρισμός είναι μεν σχετικός, αλλά ταυτοχρόνως αναγκαίος, αφού κάνει αντιληπτό ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα στην παροχή υπηρεσιών υγείας, το κόστος !

 

Το κόστος της υγείας, συνοδεύεται από μία σημαντική παραδοξότητα : στα κρατικά Νοσοκομεία η παροχή υπηρεσιών υγείας τις περισσότερες φορές έχει μηδενική αντιλαμβανόμενη τιμή από τον πολίτη, αφού κατά τη λήψη του εξιτηρίου πληρώνουν οι Οργανισμοί Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ο Κρατικός Προϋπολογισμός, οι Ιδιωτικές Ασφαλιστικές Εταιρείες ή συνδυασμός αυτών.

 

Όσο για το σύνηθες στην ελληνική φυλή “φακελάκι”, έχει πολιτισμικές καταβολές, είναι μέρος της εθνικής μας παράδοσης και σπανίως το συνυπολογίζουμε στο κόστος.

 

 

Το κόστος του τομέα υγείας αυξάνεται με εκθετικούς ρυθμούς τις 3 τελευταίες δεκαετίες. Τα κύρια αίτια γι’ αυτό πρέπει να αναζητηθούν :

 

α) στη ραγδαία αύξηση των επενδύσεων και του κόστους εκμετάλλευσης της βιοϊατρικής τεχνολογίας,

 

β) στη μη ορθολογική λήψη αποφάσεων σχετικών με τη λειτουργία, το κόστος και τις επενδύσεις των νοσοκομείων, αλλά και

 

γ) στη μη ύπαρξη ικανού ανασχετικού παράγοντα στην εισροή ασθενών στη δευτεροβάθμια περίθαλψη, ρόλο τον οποίο έπρεπε να έχουν αναλάβει οι Φορείς Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, γνωστά απλά ως “Κέντρα Υγείας”.

 

Τα δημόσια Νοσοκομεία αφενός συνεχίζουν να αναλαμβάνουν και το μεγάλο βάρος της Παροχής Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, επικαλύπτοντας το ρόλο των Κέντρων Υγείας και αφετέρου η χρηματοδότησή τους γίνεται με τη μέθοδο του «Κλειστού Νοσηλίου» το οποίο δίνει κίνητρα στο να παρατείνονται (ίσως και άσκοπα ;) οι ημέρες νοσηλείας των ασθενών, προκειμένου τα δημόσια Νοσοκομεία να χρηματοδοτούνται περισσότερο.

 

Ως αποτέλεσμα, τα δημόσια Νοσοκομεία, λόγω του μη αναπροσαρμοζομένου ετησίως κλειστού νοσηλίου, παρουσιάζουν επί σειράν ετών ελλείμματα τα οποία καλύπτει ο κρατικός προϋπολογισμός, επιβεβαιώνοντας για άλλη μία φορά ότι το Σύστημα Υγείας της χώρας μας είναι «ΕΘΝΙΚΟ» (Ε.Σ.Υ.).

 

Το Έθνος λοιπόν είναι αυτό που καλείται τακτικά να πληρώσει τα ελλείμματα. Οι βαρέως φορολογούμενοι μισθωτοί, συνταξιούχοι, μικρομεσαίοι, καίτοι ασθενέστεροι οικονομικά, χρεώνονται τελικά τις ζημιές του Συστήματος, υποκείμενοι σε αναγκαστική αναδιανομή εισοδήματος εις βάρος τους.

 

 

Η πιο πάνω κατάσταση θα μπορούσε να γίνει οικονομικά συμφέρουσα και εισοδηματικά δικαιότερη, αν είχαν από ετών εφαρμοσθεί λύσεις ανάλογες με εκείνες που από τη δεκαετία του ’70 έχουν τύχει επιτυχούς εφαρμογής στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης.

 

Οι λύσεις προσβλέπουν στη συνεργασία των δύο πυλώνων παροχής του αγαθού “Υγεία” δηλαδή μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου τομέως. Στην Ευρώπη, συναντούμε περιπτώσεις όπου εκεί που σταματά ο ένας τομέας αρχίζει ο άλλος, με αποτέλεσμα σε αρκετές περιπτώσεις την αναγκαία άμεση συνεργασία τους.

 

Για να γίνει όμως τούτο δυνατό και στη χώρα μας πρέπει να καταρρεύσουν και τα τελευταία εμπόδια που έχουμε βάλει στη σκέψη μας, αυτά της προκατάληψης ή και της ιδεοληψίας, περί ιδεολογίας μάλλον λόγος ουδείς.

Για παράδειγμα, σαν κι αυτά που αναφέρουμε αμέσως πιο κάτω :

 

Προκατάληψη Νο1 : Χτίστε κι άλλα Νοσοκομεία :

Όμως αντιθέτως, δεν χρειάζονται περισσότερα, αλλά πιο οργανωμένα νοσοκομεία, καλύτερα διεσπαρμένα πανελλαδικά με βάση τον αναγκαίο ορθολογικό προ-σχεδιασμό.

 

Προκατάληψη Νο2 : Φτιάξτε κι άλλους γιατρούς :

Όμως αντιθέτως, η Ελλάδα μαστίζεται από πρωτοφανή ιατρικό πληθωρισμό ο οποίος στο μακροπρόθεσμο διάστημα απειλεί το ιατρικό επάγγελμα θίγοντας καίρια τα επαγγελματικά δικαιώματα των υφισταμένων Ελλήνων ιατρών. Στην Αθήνα δε, βρίσκονται στριμωγμένοι οι περισσότεροι από αυτούς, έχοντας ανύπαρκτα κίνητρα να απασχοληθούν στην επαρχία.

 

Προκατάληψη Νο 3 : Κάτω τα χέρια από το “Εθνικό” ΕΣΥ :

Όμως αντιθέτως, οι δαπάνες Υγείας στην Ελλάδα κατεβλήθησαν πέρυσι κατά 55 % από το κράτος και κατά 45 % από τους ιδιώτες (έχει γίνει συνυπολογισμός των γνωστών μας πλέον “παραπληρωμών” - φακελακίων). Για ποιο “Εθνικό” Σύστημα Υγείας μιλάμε όταν 1 στους 2 Έλληνες πληρώνει από την τσέπη του ;

 

 

Προκειμένου να αντιμετωπισθούν τα παραπάνω προβλήματα του Συστήματος Υγείας, οι λύσεις που προτείνονται στα αμέσως επόμενα ως άμεσα εφαρμοστέες, αναμένεται να ανακουφίσουν σημαντικά το ΕΣΥ ως εξής :

 

α) Να συνεργασθούν ο Ιδιωτικός με το Δημόσιο Τομέα της Ιατρικής Οικονομίας:

Σε κάποια κρατικά Νοσοκομεία έχει βρεθεί ότι το κόστος ανά κλίνη είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από το αντίστοιχο των γνωστότερων ιδιωτικών. Ο δημόσιος τομέας μπορεί τότε να «ενοικιάσει» κλίνες κατευθείαν από τον ιδιωτικό, παραπέμποντας τους ασθενείς του και αποφεύγοντας το επιπλέον κόστος που θα πλήρωνε για ορισμένα δημόσια Νοσοκομεία.

 

β) Να μπει εντονότερα στο παιχνίδι της Υγείας η Ιδιωτική Ασφάλιση.

Οι διοικούντες τα δημόσια Νοσοκομεία οφείλουν να φέρονται ως μάνατζερς, επομένως να προσθέσουν στην οικονομική τους σκέψη πελατοκεντρική εστίαση.

Οφείλουν να συνεργασθούν με τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, αγωνιζόμενοι έτσι να προσελκύσουν περισσότερους ιδιώτες πελάτες, με αμοιβαία οφέλη, που για τα νοσοκομεία θα σήμαινε αύξηση εσόδων και ταμειακής ρευστότητας, για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες θα σήμαινε αύξηση αριθμού ασφαλισμένων και μείωση του μέσου κόστους αποζημιώσεων, για τους πολίτες θα οδηγούσε στην κατάργηση των “παραπληρωμών”, και για τους ιατρούς σε συμμετοχή τους στα αυξημένα έσοδα.

 

γ) Να δοθούν ουσιαστικά κίνητρα στους επαγγελματίες υγείας :

Είναι γεγονός ότι ο όρος «επαγγελματίας της υγείας» είναι πολύ τεχνικός για να εξηγήσει την κατάθεση ζωής που έχουν κάνει οι περισσότεροι ιατροί, βιολόγοι, νοσηλευτές, τεχνολόγοι και βοηθοί, διοικητικοί υπάλληλοι και εργάτες προκειμένου, παρά τις αντιξοότητες, να προσφέρουν ό,τι μπορούν. Ευνόητο είναι ότι οι αποδοχές που πρέπει να λαμβάνουν στο μέλλον θα είναι αντάξιες της προσφοράς τους

 

 

 

 

Δημοσίευση σε πρωτότυπο: ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΥΓΕΙΑΣ